O łódzkim sekstecie stało się głośno w 2002 roku. Po publikacji w „Gazecie Wyborczej” tekstu „Generacja nic” Kuby Wandachowicza, jednego z liderów grupy, oraz wydaniu debiutanckiej płyty „C.K.O.D.” okrzyknięto ich głosem pokolenia dwudziestolatków wchodzących w życie na początku XXI wieku. Swoistym hymnem młodych ludzi stały się wtedy utwory „Butelki z benzyną” czy „Generacja nic”. Uznani zostali Nadzieją roku („Tylko Rock”) i Debiutem roku („Trójkowy Ekspres”). Grali jako support przed koncertami Iggy Popa i The Stooges oraz Lenny Kravitza. Byli nominowani do Nagród Polskiego Przemysłu Muzycznego – Fryderyki oraz MTV European Awards.

 

Filmowy portret zespołu w tamtym czasie (premiera – 2004 rok) zrealizował Piotr Szczepański, absolwent Szkoły Filmowej w Łodzi. „Generacja C.K.O.D.” to szczery, "szorstki" obraz przeciwstawiających się systemowi muzyków, śpiewających buntownicze teksty i atakujących hałaśliwą, odwołującą się do punk rocka muzyką, którzy czasem są tylko niegrzecznymi chłopcami upojonymi chwilowym sukcesem. Szczepański – rówieśnik swoich bohaterów – pokazuje trudną konfrontację z publicznością i zagubienie w pełnym sprzeczności świecie. Kamera staje się świadkiem tego, jak system kusi, wciąga i wikła buntowników – każdy przecież chce wygodnie żyć, dobrze zarabiać, realizować swoje ambicje i być docenionym…

 

Punkowa także w formie „Generacja C.K.O.D.” jest zapisem rzeczywistości sprzed dekady. Oczywistą powinnością Szczepańskiego jako dokumentalisty było doprowadzenie tej historii do końca. „C.K.O.D. 2 – Plan ewakuacji” przedstawia stan po wydaniu ostatniej płyty zespołu. Kiedy reżyser znowu rusza z muzykami w trasę, wszystko jest już inne – schyłkowe, smutne, naznaczone rozpadem. Dobrze przyjęty przez krytyków album – bo muzyka ciekawsza – został odrzucony przez publiczność – bo nie ma już w niej kontestacji. To zrodziło frustrację i zniechęcenie. Oglądamy nieudane koncerty, grane bez przygotowania, nierzadko do niemal pustej sali. Obskurne garderoby, niezdrowe żarcie, alkohol – to główne atrakcje tego tournée. Jesteśmy świadkami kłótni muzyków o pieniądze i „umoralniających” rozmów z menedżerami, którzy próbują zapobiec klęsce. Gorzko i ironicznie brzmią słowa konferansjera zapowiadającego "wielki zespół" w Pogorzeli. Wyznanie dwóch fanów (jedynych widzów na koncercie w Białymstoku): „jesteś moim idolem, teraz już mogę umrzeć”, wokalista Krzysztof Ostrowski przyjmuje z uśmiechem zażenowania zmieszanego z politowaniem – wydaje się, że to nie jest już dla niego ważne.

 

Po obejrzeniu „C.K.O.D. 2 – Plan ewakuacji” nasuwa się taka oto refleksja - niezmiennie szczery film Szczepańskiego nie odkrywa niczego nowego. Takich historii było przecież wiele. I wciąż rozgrywają się wokół nas. Bunt, marzenia, młodzieńcze ambicje po raz kolejny przegrały. Z czym? Z życiem i jego prawami, ze zniewalającym systemem i dyktatem konsumpcji, z widmem śmierci (bo i taki wymiar zyskuje ta opowieść, gdy dowiadujemy się, że Kuba Wandachowicz zachorował na raka)? Czy to klęska muzyków Cool Kids of Death – Krzysztofa Ostrowskiego, Jakuba Wandachowicza, Marcina Kowalskiego, Kamila Łazikowskiego, Wojciecha Michalca i Łukasza Klausa? Raczej dojrzewanie. Po prostu zakończył się pewien etap w ich życiu. Nie sprzedali się, czy nikt nie chciał ich kupić takimi jakimi są, jakimi się stali – na jedno wychodzi.

 

Obydwa filmy Piotra Szczepańskiego, które składają się na historię jednego z ważniejszych zjawisk na polskiej scenie muzycznej początku XXI wieku, stanowią jednocześnie przyczynek do diagnozy, czym dziś jest sukces w naszym show biznesie. Grać to, czego oczekuje publiczność i zarabiać występami na festynach, sylwestrach i popisach do kiełbasy. Taka alternatywa czeka buntowników i rewolucjonistów, którym zamarzy się dostatnie życie z muzyki.

 

Bohaterowie Szczepańskiego wybrali inaczej, jeśli w ogóle mieli szansę wybierać. Teraz każdy idzie własną drogą – mają rodziny, biznesy, pasje. I na pewno nie należy do nich wspólne granie w zespole Cool Kids of Death. Fanom pozostało pięć płyt, wspomnienia najlepszych koncertów...

 

– I to by było na tyle – tak Krzysztof Ostrowski pożegnał publiczność ostatniego występu zespołu.

Foto: Anagram Films