Łodzianie jako pierwsi w Polsce mogli obejrzeć ostateczną wersję nowego filmu Jana Komasy – długo oczekiwanego „Miasta 44” (wcześniej na Stadionie Narodowym w Warszawie pokazywano wersję nie ukończoną). W czwartek 11 września odbył się w łódzkim kinie Bałtyk pokaz specjalny (z udziałem reżysera oraz odtwórczyń dwóch głównych ról: Anny Próchniak i Zofii Wichłacz) – oficjalnej premiery tego obrazu w ogóle nie będzie. W repertuarze kin film pojawił się 19 września.
Dawnej Warszawy już nie ma – budynki są albo nowoczesne, albo odnowione, dlatego plenerów do filmu szukaliśmy gdzie indziej. Łódź nie była tak zniszczona podczas wojny, dlatego zachowało się tyle wspaniałych kamienic. Ulica Włókiennicza posłużyła nam za scenerię do trzech naprawdę ważnych scen. Udało się dzięki zgodzie i pomocy okolicznych mieszkańców. Właściwie nie trzeba było tu – podobnie jak na ulicy Roosevelta – nic zmieniać, tylko zdjąć anteny satelitarne, poprzerabiać framugi i spatynować mury. Wielu mieszkańców wystąpiło w filmie, np. w scenie euforii kręconej właśnie na ul. Włókienniczej. To jedna z najlepszych scen ze statystami.
Kręcenie zdjęć łączyłem z wypadami do macierzystej uczelni, której jeszcze nie skończyłem. Może obronię się „Miastem 44”. 
W Łodzi urodziłem się jako reżyser, spędziłem tu swoje najbardziej intensywne lata. Jest miastem ciekawym dla filmowców. Ma np. duże przestrzenie postindustrialne. Nie bez powodu David Lynch zafascynował się właśnie Łodzią, a nie Warszawą, Wrocławiem czy Krakowem. Kraków jest turystyczny, Warszawa biznesowa, a Łódź jest jedyna w swoim rodzaju, fotogeniczna. Marzy mi się, żeby miasto dbało o te miejsca, odnawiało je, ale z głową. W Warszawie dzieją się różne rzeczy, piękne obiekty są burzone, by mogły powstać hipermarkety. Ważne, żeby nie dać się deweloperom, zachować to, co jest wyjątkowe. Macie państwo niesłychane miasto. Mam nadzieję, że dzięki autostradzie i przyszłej kolejce Łódź i Warszawa jeszcze bardziej się zbliżą i oba miasta na tym skorzystają.

***
Film, kosztujący 25 mln zł, na pewno warto zobaczyć – choćby po to, by wyrobić sobie o nim własną opinię, bo z pewnością zdania będą podzielone. Efekty specjalne robili tu najlepsi specjaliści, co widać. Realizm wojennych scen jest porażający, a powstańcza Warszawa wygląda, jakby na potrzeby zdjęć po prostu unicestwiono jakieś miasto.
Oczywiście jest w tym wszystkim miłość: przystojny główny bohater i dwie piękne dziewczyny blisko niego – z tego musi coś być. Dwie kobiety, blondynka i brunetka, jedna wrażliwa, druga twarda. Dwa oblicza miłości: romantyzm i pożądanie. Los wybierze za bohatera, delikatnego, ciepłego chłopaka, w którym pod wpływem straszliwych doświadczeń rodzi się zło.    
Ale przy okazji dwie dziewczyny reprezentują dwa oblicza powstania. Wrażliwa Biedronka zostaje z cywilami w szpitalu i z przerażeniem obserwuje cierpienia tych świadków wydarzeń, pomagając im. Twarda Kama idzie z oddziałem do walki i ogląda „tylko” śmierć w walce, z bronią w ręku. Przyjdzie chwila, w której Kama wygarnie Biedronce, że zdradziła, zostając. Która postawa jest bardziej godna szacunku? 
Obraz z ostatniego aktu filmu – z panoramą płonącej w ciemności Warszawy, na którą zostaje nałożony widok współczesnego miasta rozświetlonego już nie łunami, ale światłami biurowców, może i jest kiczowaty, ale ma mocną wymowę. Daje ulgę…

***

Film „Miasto 44” to opowieść o młodych Polakach, którym przyszło wchodzić w dorosłość w okrutnych realiach okupacji. Mimo to są pełni życia, namiętni, niecierpliwi. Żyją tak, jakby każdy dzień miał okazać się ostatnim. Nie wynika to jednak z nadmiernej brawury czy młodzieńczej lekkomyślności - taka postawa jest czymś naturalnym w otaczającej ich rzeczywistości, kiedy śmierć grozi na każdym kroku.