„Na moją planetę wchodzi się po drabinie. / Tylko powoli, proszę! Bez łamania szczebli!” – tak zaczyna się „powitanie” na internetowej stronie drzeworytnika Andrzeja Nowickiego. I rzeczywiście – próbując zrozumieć jego twórczość, musimy nieco unieść się ponad ziemię.
Niekoniecznie pomoże rozmowa z artystą, który ma swój specyficzny świat – przemyślany wprawdzie i poukładany, ale ocierający się o metafizykę na tyle, że niełatwo mu go wyrazić wprost. Dlatego w dużym stopniu trzeba opierać się na własnych przeczuciach. Sam dopuszcza taką sytuację: – Jak Apelles chowam się za obrazem i słucham, co inni mówią. A zatem…Cały tekst Aleksandry Talagi-Nowackiej w styczniowym „Kalejdoskopie” na str. 14
Kategoria
Inne