Wydana przez łódzką Kwadraturę książka Anny Adamowicz Wątpia dostała nominację do Nagrody Literackiej Gdynia. Debiutancki tomik młodej poetki z Wrocławia jest jedną z 5 pozycji nominowanych w kategorii "Poezja".
Intrygujący tytuł może kojarzyć się z wątpliwościami. I po części ma się tak kojarzyć. Ale wątpia to przede wszystkim dawne określenie wnętrzności - w mianowniku liczby mnogiej (te wątpia). Na książkę składa się 30 wierszy pogrupowanych w 5 cykli o charakterystycznych tytułach. Mamy więc kolejno: Naczynia/krążenie, Nerwy/reakcje, Trzewia/oddychanie, Więzadła/biomechanika i Gruczoły/sekrety. Jak widać, w książce dominuje tematyka bardzo konkretnie pojętej cielesności. Zapewne kierunek studiów autorki nie był tu bez znaczenia. Medyczna specjalizacja może prowokować do zadawania pytań o stosunek do własnej biologii i do znanych z tradycji, mitologii czy historii kultury ujęć problemu zależności duszy i ciała.
To wybitne dzieło spodoba się wszystkim! Zapewnia niepowtarzalne doznania, miażdży i rozciera w proch mózg i serce, a także kosteczki słuchowe, plamkę żółtą oka i małżowiny nosowe! - pisze w przekornej autoreklamie sama autorka. A Joanna Mueller dodaje w blurbie: Poezja jako skórowanie, przedzieranie się przez warstwy otłuszczonej tradycji; lekcja doktora Tulpa pod okiem Wielkiego Turpa (z Grochowiakiem na czele – tak, to ten link); Galatea z fibrodysplazją pożeniona (na stole operacyjnym?) z kolekcją kulturowych freaków; Hypatia z czaszką rozbitą nie ostrakiem, lecz iPadem; nacjonalista Venner idący w samobójcze zawody z aktorem grającym Judasza; szukanie ludziny pod bólem zwierzyny; racja maceracji; precyzja, z jaką liryczna laborantka operuje między lekarstwem a trucizną – Anna Adamowicz, Wątpia. Czytać – bez wątpienia! Agata Bielik-Robson, przewodnicząca jury Nagrody Literackiej Gdynia w komentarzu do nominacji napisała: Polska poezja wyraźnie zmienia paradygmat. Najmłodsi poeci coraz częściej rezygnują z subtelnego trybu liryczno-lingwistycznego na rzecz bardziej ekspresyjnego: chcą wykrzyczeć swoje sprzeciwy wobec rzeczywistości wprost, nie jako pojedyncze jednostki, lecz pod egidą wspólnej sprawy. Anna Adamowicz na pewno tworzy wiersze ekspresyjne, mocne, wyraziste pod względem obrazowania. Ale zachowuje przy tym indywidualny ton, to osobny, oryginalny głos.
Wątpia
tyle bieli, po której nie
można pisać, nie
można chodzić.
prześladuje mnie obraz
pełnego poświęceń macierzyństwa. śnią się brzuchy,
różowe dzieci, bawełniane śliniaki: wszystko
okrągłe.
do ciebie się modlę, pękata butelko
pełna rzecznej wody, pełna po brzegi.
zabierz ode mnie sny, daleko
Anna Adamowicz urodziła się w 1993 roku w Lubinie. Studiuje analitykę medyczną. Autorka wierszy publikowanych m.in. w „2miesięczniku”, „Opcjach 1.1”, a także na stronie Zeszytów Poetyckich i w „biBLiotece” Biura Literackiego. Dwukrotna finalistka „Połowu” (2012 i 2016). Nominowana do nagrody głównej w XIX OKP im. Jacka Bierezina.
Kategoria
Literatura
