Jeśli dostanę się do nieba, to tam też będę śpiewał. Będziemy grać dla Wszechmogącego, Elvis Presley oczywiście w pierwszym rzędzie – planuje piosenkarz KRZYSZTOF KRAWCZYK.

Justyna Muszyńska-Szkodzik: – Właśnie ukazał się pana 107. krążek pt. „Pół wieku człowieku”. Jakiego Krawczyka usłyszymy na tej płycie?
Krzysztof Krawczyk: – Pięćdziesięciolecie pracy na scenie zmobilizowało mnie do tego, żeby pokazać całą eklektyczność artystycznego warsztatu. Na albumie znalazło się 17 piosenek. Są zróżnicowane stylistycznie. Oczywiście, to nie jest przełomowa płyta, tak jak było w przypadku, gdy współpracowałem z Bregovićem czy Smolikiem. To raczej podsumowanie mojej drogi. Od dawna kieruję się prostą zasadą: chcę łamać konwencje i nie dać się zaszufladkować, dlatego na nowym krążku obok utworów country pojawia się muzyka reggae. Do tego jest ballada o miłości, a nawet utwór o… gotowaniu – zabawna piosenka, w której słychać głos rapującego Norbiego.

Znany jest pan z ciekawych muzycznych duetów. Teraz nagrał singiel z Ras Lutą – liderem polskiej sceny reggae. Dlaczego lubi pan dzielić scenę z innymi?
Po wydaniu płyty czas na trasę koncertową. Gdzie w regionie łódzkim można pana posłuchać?
Co z perspektywy 50 lat na scenie jest dla pana najważniejsze w pracy artystycznej?
Pana rodzice byli aktorami, a przed laty zagrał pan w kilku filmach, m.in. w „Szatanie z siódmej klasy”. Myślał pan o karierze aktorskiej?
Lubi pan Łódź?
– Zawsze kochałem Łódź, tu się wychowałem. Łódzka publiczność była mi zawsze bardzo bliska. Uważam, że to jedno z najpiękniejszych miejsc w Europie, z wyjątkową atmosferą i unikatową architekturą. Łódź pięknieje w oczach. Na ulicach jest teraz bardzo kolorowo, widać uśmiechniętych ludzi, piękne dziewczyny. Oczywiście miasto może być jeszcze bardziej zadbane i lepiej wypromowane, ale to w dużej mierze zależy od polityki władz.

Jak wspomina pan przygodę z Trubadurami?
– Nie muszę jej wspominać, bo ona trwa, a moi przyjaciele z dawnego zespołu często mnie odwiedzają, nawet całkiem niedawno byli w Grotnikach. Czasy Trubadurów to był bardzo dobry okres w moim życiu – byliśmy młodzi, roześmiani, ludzie nas oklaskiwali, zawsze graliśmy przy pełnych salach. Gdy wyjeżdżaliśmy na koncerty z zespołem, tworzyliśmy taki „wesoły autobus”. Moja wdzięczność dla Ryśka Poznakowskiego, Sławka Kowalewskiego, Mariana Lichtmana jest ogromna. Z Marianem Lichtmanem łączy nas nawet braterstwo krwi. Pamiętam, że przed laty, gdy włóczyliśmy się po Piotrkowskiej, czasami ktoś zawołał do niego: „Ślemek, ty Żydzie” i któregoś dnia Marian, podirytowany sytuacją, powiedział mi, że Polacy to antysemici, że to wysysają z mlekiem matki. Ja mu na to „jacy antysemici, robimy braterstwo krwi, na złość całemu światu!”. Wypiliśmy po pół wina „patykiem pisanego” w bramie i żyletką po rękach trach, trach... Przycisnęliśmy rany do siebie i zostaliśmy braćmi krwi.

Aż 10 lat życia spędził pan za Oceanem, jak dziś ocenia pan ten romans z Ameryką?
– To była dla mnie niezwykła lekcja życia. Ten kraj mnie zachwycił. Ameryka była dla mnie jak matka, która mnie przygarnęła bez żadnych pytań, choć ja tam długo przebywałem nielegalnie. Poznałem ludzi, którzy wyróżniali się z tłumu, byli mistrzami w wielu dziedzinach: w muzyce, sporcie, architekturze, a kornie schylali głowę przed posiłkiem i dziękowali Bogu za każdy kawałek chleba.

W Stanach spotkał pan też swoją żonę Ewę, to była prawdziwa rewolucja w pana życiu...
– Ewunię poznałem w momencie totalnego rozbicia psychicznego. Uciekałem w narkotyki, nadużywałem lekarstw. Aż pojawiła się kobieta – cud, która wyrzuciła mi te wszystkie świństwa i powiedziała: „Ja będę twoją lekomanią”. To był związek dojrzałego, doświadczonego przez życie faceta z młodą, piękną i bardzo mądrą kobietą. Jesteśmy razem już 27 lat.

Taka miłość się nie zdarza...
– Zdarza się, zdarza, tylko mało się o tym mówi. Znam wiele takich par jak nasza, które wzięły sobie do serca słowa św. Pawła z I Listu do Koryntian: Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą...

Po zagranicznych wojażach wrócił pan w rodzinne strony. Jak to się stało, że osiadł pan w Grotnikach-Jedliczach?
– Spotkałem kolegę z lat młodości Tadeusza Przybysza, który poza tym, że jest muzykiem, prowadzi w okolicach Łodzi firmę futrzarską. Po powrocie ze Stanów poprosiłem go, aby znalazł nam w Łodzi odpowiednie mieszkanie. Tadeusz przyjechał specjalnie po mnie na lotnisko i pokazał mi zdjęcie mojego przyszłego domu, właśnie w Grotnikach. Nieruchomość była zaniedbana – do remontu i przebudowy. Przyjacielowi tak zależało, żebym tu zamieszkał, że wziął od nas wtedy tylko 20 procent wartości domu i powiedział: „Krzysztof, resztę mi spłacisz, jak będziesz miał.”

Ksiądz proboszcz grotnickiej parafii – Krzysztof Jezierski powiedział o panu: „Krawczyk jest takim swojakiem”.
– Naprawdę zadomowiłem się w Grotnikach. Utrzymuję kontakt z ludźmi stąd. Od 15 lat jestem w dobrej komitywie z ojcami oblatami. Pomagałem też w remoncie i rozbudowie tutejszego kościoła. Zorganizowałem koncert, do udziału w którym zaprosiłem gwiazdy polskiej estrady z Haliną Frąckowiak na czele, a dochód z biletów przekazałem na kościół. Czuję się tutejszym parafianinem, w okresie świątecznym śpiewam kolędy wraz z chórem i dziecięcą scholą.

Czuje się pan „chłopakiem stąd”?
– Tak, mam nawet miejsce na grotnickim cmentarzu. Kiedy ostatnio zacząłem się skarżyć księdzu proboszczowi, że kiepsko się czuję, że może pora opuszczać ten świat, proboszcz powiedział: „ale niech się pan tak nie spieszy, bo alejka, przy której ma pan miejsce, jest jeszcze niegotowa”.

Jak się żyje artyście w Grotnikach?
Przed panem następne 50 lat, przecież nie wybiera się pan na emeryturę. Jakie plany na przyszłość?
– Jeśli przejdę przez tę wąską bramę, o której mówi Chrystus i dostanę się do nieba, to też będę tam śpiewał. Będziemy grać dla Wszechmogącego, Elvis Presley oczywiście w pierwszym rzędzie. Ale nie będę planował tych najbliższych 50 lat, bo jak się okaże, że będę musiał tak grać całą wieczność, to kto wie, czy wcześniej nie zostanę astronautą. A na razie proszę Boga o życie i siłę do pracy. Fani mogą spać spokojnie, bo mam już dwa przemyślane i zaplanowane pomysły muzyczne. Z Andrzejem Kosmalą, moim menedżerem i przyjacielem, pracujemy już ponad 40 lat i chyba bijemy rekord Guinnessa w kategorii „jak długo menedżer może wytrzymać z artystą”. W ogóle mam szczęście do ludzi, z którymi pracuję. Do tego grona należą też Ryszard Kniat – świetny producent i Wiesław Wolnik – niezwykły realizator, kompozytor i  multiinstrumentalista. Bez nich nie byłoby Krawczyka. Krawczyka nie byłby też bez troskliwej Bożej opieki i miłości najbliższych, bo, cytując I List do Koryntian: Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, (...) byłbym niczym.