– W piekle byłem na pewno, ale nie wiem, czy każdemu nie jest po drodze przez piekło, myślę że każdemu. Ja z tego piekła cofnąłem się do życia, dzięki czemu w tej chwili siedzimy tutaj i rozmawiamy – mówi MAREK DYJAK, kompozytor i wokalista.

Marek Dyjak: Pełni rolę nadrzędną, choć ludzie często mówią, że jestem hydraulikiem z wykształcenia. W rzeczywistości nie jestem jednak żadnym hydraulikiem z wykształcenia, bo w czasie, kiedy chodziłem do mojej nieszczęsnej szkoły budowlanej, zajmowałem się już muzyką, więc w zasadzie od początku w życiu postawiłem na jedną kartę, na muzykę.

Z tego, co mnie w życiu spotyka, z pragnień, takich jak na przykład pragnienie życia, czy miłości, a także z różnych ciężkich przeżyć. Myślę, że nie jestem wyjątkiem i w wypadku innych muzyków jest podobnie.

Naprawdę dawno nie pisałem. Tutaj w Łodzi w Teatrze Nowym robiłem muzykę do „Mistrza i Małgorzaty” i „Polskich Termopili” w reżyserii Andrzeja Marczewskiego oraz do filmu „Sąsiady” Grzegorza Królikiewicza i to była sama muzyka, tam nie było słów, ja tekstów nie piszę. Zdarza mi się coś napisać, ale to jest tylko słowo „Dyjak”, kiedy się podpisuję na jakimś dokumencie. Staram się za dużo nie pisać.

Mam wielu przyjaciół poetów, których znam bardzo długo i od początku z nimi współpracuję, prosząc o teksty, które ich zdaniem mógłbym zaśpiewać. Tak jest z Janem Kondrakiem, Mirosławem Czyżykiewiczem i Robertem Kasprzyckim. Śpiewałem ich od początku i na ostatniej płycie także są ich teksty i pieśni. Najwięcej jest Roberta Kasprzyckiego, bo akurat w momencie doboru piosenek na tę płytę, czułem z nim silną więź. Długo rozmawialiśmy, o czym chcę śpiewać i on to spisywał, bo pisać, w przeciwieństwie do mnie, umie. Tego nie da się opowiedzieć w szczególny sposób, czasem jedno zdanie z wiersza potrafi mnie przekonać do wykorzystania go w piosence. Z tymi poetami, jak powiedziałem, jestem związany od początku i nadal to działa, a jeśli coś działa, to nie widzę sensu poszukiwania czegoś nowego.

Zdarzają się myśli samobójcze. Ja jestem po różnych strasznych przeżyciach i czasami miewam takie myśli, ale zapewniam pana, że od kilku dni ich nie mam (śmiech).

Ryzyka doświadczyliśmy w podróży na ten koncert, na przykład jadąc pod prąd autostradą, czy cofając się na autostradzie, złamaliśmy wszystkie możliwe przepisy, ale czego się nie robi, żeby przyjechać do Łodzi i zagrać. To jest właśnie ryzyko.

Podejrzewam, że w życiu każdego mężczyzny matka jest wielką i tajemniczą sprawą, towarzyszącą mu do końca życia. Moja mama opuściła świat trzy lata temu i mniej więcej w tym samym czasie wskazała mi matkę zastępczą. Cały czas czuję obecność i mojej mamy, i matki zastępczej. Nie zostałem na świecie sam, czuję się sierotą, ale nie czuję się opuszczony. Uważam, że cały świat jest inspirowany przez Boga i tak też było w tym wypadku.

Nie robię chyba niczego konkretnego. Na pewno żyję spokojniej, przybyło mi trochę lat. W piekle byłem na pewno, ale nie wiem, czy każdemu nie jest po drodze przez piekło, myślę że każdemu. Ja z tego piekła cofnąłem się do życia, dzięki czemu w tej chwili siedzimy tutaj i rozmawiamy.

Nie da się tego opisać, to nie jest jakaś faktura znana ze świata. Czy to jest któraś z odmian czerni? Nie wiem, trudno jest w ogóle o takich uczuciach mówić. Musi pan sobie zdawać sprawę z tego, że ja to doskonale pamiętam i na samą myśl o tym drżę.

Sprowadza się to do powiedzenia Navigare necesse est, vivere non est necesse, czyli żeglowanie jest koniecznością, życie nie jest koniecznością, to dokładnie na tym polega. Musi pan płynąć, bo nie ma pan nic do stracenia. Nie jest to moje motto, tutaj mam tylko tak napisane (pokazuje tatuaż na ramieniu – przyp. red.), czyli w zasadzie chyba jest. Moje życie ulega jednak przeróżnym zmianom, dochodzą nowe doświadczenia, więc jeżeli miałbym posiadać jakieś motto, to musiałoby się ono zmieniać co jakiś czas. Jest kilka zasad, które są dla mnie ważne i to tyle, co mogę powiedzieć. Życie uczy nas, żeby odpowiednio podchodzić do różnych sytuacji, być wrażliwym dla słabszych, stawać ramię w ramię z równymi i starać się żyć do przodu. Mój Bóg się chyba nikomu nie przedstawił, więc się nie nazywa, ale ja w niego wierzę i w każdej opresji, czy smutnej sytuacji, to właśnie on mnie podnosi.

To są moi przyjaciele (wskazuje na siedzących obok niego Marka Gajewskiego i Wojciecha Malawskiego – przyp. red.). Nie da się ze mną przeżyć nawet jednego dnia, a oni są zawsze ze mną. To są po prostu przyjaciele, ludzie bardzo mi bliscy, z którymi pracuję, których męczę i zarazem utulam swoją osobą. We wszystkich sytuacjach mam do nich pełne zaufanie.

Są oczywiście starzy znajomi i przyjaciele, ale tutaj mówimy o ścisłej męskiej przyjaźni. Mamy swoje zasady i na nich bazujemy. Są ze mną i w złe dni, bo musi pan wiedzieć, że w życiu alkoholika niepijącego bywają bardzo złe dni, a czasami nawet tygodnie, jak u każdej osoby chorej, a oni nigdy mnie nie opuścili. Wierzę, że jeśli kiedyś odwróci się sytuacja, to dotrzymam kroku i będę potrafił im pomóc.

Takie sprawy można próbować załatwiać z Bogiem, ale zazwyczaj po prostu trzeba się samemu podnieść, najczęściej przy pomocy Boga. Przyjaciele są oczywiście bardzo blisko, ale obarczanie ich jakąś swoją chorobą jest nieuczciwe i niesprawiedliwe. Oni też mają swoje życie i swoje problemy.

Nie miałem takich wyzwań, myślę, że to jeszcze przede mną. Za wyzwania odpowiadają bohaterowie. Bohaterem jeszcze nie byłem, ale jeśli trzeba będzie, będę miał siłę i odwagę, to wtedy nim zostanę, na razie jeszcze nie było takiej potrzeby.

Chciałbym odpowiedzieć na wyzwanie i mu sprostać. Bohater w tych czasach to jest dość dziwne określenie człowieka. Po prostu uważam, że należy być uczciwym i działać w dobrej wierze, to się liczy w życiu.