Łódź i Tirana - co mają wspólnego? Miasto, jako przestrzeń życia tłumu w czasie, odsłania swe ramy czasoprzestrzeni. Pozwala je ujrzeć tylko jednostkom, które starają się je zrozumieć, które nim przesiąkły. To co odpycha, potrafi fascynować, a to co fascynuje odpycha. Wystawa prac Maksyma Ostrowskiego w Wi-Mie będzie czynna od piątku do niedzieli. Otwarcie 13 X o godz. 19.
Poszukiwanie wyznacza sens życia. Co się jednak dzieje, gdy nie poszukując odnajdujemy to, czego latami oczekiwaliśmy?Czas wyznacza rytm życia. Nobilituje i ogranicza. Trwa nieprzerwanie, podobno czasem się zagina. Co jednak prowadzi do odnalezienia w nim siebie? Decyzje dające stabilność, chcąc go rozwijać, prowadzą jedynie do ograniczeń. Rezygnacja ze sfery komfortu i jej ciągłe poszerzanie pozwala poszukiwać, a to poszukiwanie sprowadza czas na właściwy tor. Skraca go, przyprawiając dozą ekspresji.
Monotonia zabija.
Przestrzeń obliguje do istnienia. Istnienie obliguje do tworzenia. Tworzenie obliguje do braku stabilności, a brak stabilności obliguje do przerwania ciągłości.
Łódź i Tirana - dwa miasta się nie znające, lecz poprzez ludzi wzajemnie uzupełniające. Miasta idealne w swej niedoskonałości kształtują sferę teraźniejszości w odczuwaniu przeszłości i dążeniu ku przyszłości.
Miasto, jako przestrzeń życia tłumu w czasie, odsłania swe ramy czasoprzestrzeni. Pozwala je ujrzeć tylko jednostkom, które starają się je zrozumieć, które nim przesiąkły. To co odpycha, potrafi fascynować, a to co fascynuje odpycha.
Czasoprzestrzeń, odczytywana najogólniej, stanowi postrzeganie przestrzeni w czasie. Miasta, kreowane przez stulecia, pojmowane mogą być jako zjawiska czasoprzestrzenne, w których to przestrzeń kształtowana jest w czasie i od niego zależna.
Wybór Łodzi i Tirany, jako przedmiotu zjawiska czasoprzestrzennego nie pozostaje nieuzasadniony. Z jednej strony jest to wybór kierowany podświadomością, gdyż mój związek z każdym z nich jest ściśle uczuciowym i świadomym wyborem. Z drugiej zaś, całkowicie odmienny sposób kształtowania przestrzeni w odrębnych odcinkach czasowych, tworzy możliwość do interpretacji czasoprzestrzeni w sposób bardziej obiektywny i niezależny.
Ponad 40 obrazów, 900 rysunków, instalacja i wideoart, stanowiące paralelę przymiotów łódzkich i tirańskich – to wszystko w Wi-Ma Widzewska Manufaktura – Piłsudskiego 133D - budynek C2 – ostatnie piętro – piątek – 13 października – godzina 19:00. Wystawa udostępniona będzie do oglądania ponadto w najbliższą sobotę i niedzielę 14 i 15 października w godzinach 10-18.
Projekt zrealizowano dzięki środkom pozyskanym ze Stypendium Artystycznego Marszałka Województwa Łódzkiego w kategorii „młody twórca”.
Zapraszam!
Maksym Ostrowski
