Od 1 maja 2013 r. dyrektorem Centralnego Muzeum Włókiennictwa jest Marcin Oko, wieloletni pracownik tej placówki, od 1990 r. zastępca dyrektora odpowiedzialny m.in. za infrastrukturę i inwestycje. Jaką ma wizję i plany rozwoju instytucji, uznanej w tym roku przez czytelników „National Geographic Traveler” za jeden z siedmiu nowych cudów Polski?

Mówi Marcin Oko:
W historii muzeum od 1960 r. było niewiele momentów, gdy mieliśmy wystarczająco dużo pieniędzy zarówno na działalność, jak i na inwestycje. Po wejściu Polski do Unii Europejskiej w 2004 r. otworzyły się nowe możliwości. Zbiegło się to z planami modernizacji i adaptacji na cele wystawiennicze skrzydła D, zamykającego czworobok siedziby muzeum – Białej Fabryki. które w 2002 r. przejęliśmy po upadających zakładach Eskimo, oraz zorganizowania na tyłach muzeum Skansenu Łódzkiej Architektury Drewnianej. Co ciekawe, i Urząd Miasta, i muzeum były już gotowe rozpocząć te inwestycje, kiedy okazało się, że możemy skorzystać z funduszy unijnych. Pozyskaliśmy 32 miliony złotych. Z pieniędzy Unii skorzystaliśmy również przy realizacji projektu multimedialnej kotłowni, otwartej 9 kwietnia 2013 r., który – mam nadzieję – będzie się wciąż rozwijał. Ulepszamy i rozszerzamy też cieszący się popularnością skansen: na przeniesienie czeka drewniana dzwonnica, integralna z kościołem pw. św. Andrzeja Boboli z Nowosolnej i jeszcze jeden domek tkacza z przełomu XIX i XX w. Już funkcjonujące budynki trzeba docieplić i podłączyć do centralnego ogrzewania. Skansen mógłby działać wtedy cały rok.

Tu dochodzimy do wizji dalszego rozwoju placówki – powstał projekt, który określiliśmy wraz z architektami: Anitą Luniak i Teresą Mromlińską mianem Laboratorium Ludwika Geyera. Chcemy przejąć cały teren miejskiego parku im. Władysława Reymonta o powierzchni 6,3 ha, do którego muzeum przylega od wschodu i południa, przeobrazić go w miejsce prezentujące tzw. przemysły miejskie – infrastrukturalne, które musiały zaistnieć wraz z rozwojem włókiennictwa, miasta, a więc komunikację, wodociągi, elektryfikację, kanalizację. Powinno to być także miejsce rozrywki, przyjazne zwiedzającym, zarówno starszym, jak i dzieciom.


Jak park rekreacyjno-kulturalny będzie się sytuował w kontekście placówki naukowej, którą jest Centralne Muzeum Włókiennictwa (niedawno wpisane na prestiżową listę Państwowego Rejestru Muzeów Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego – przyp. M.N.)?
Nie unikniemy rozrywki i komercji w naszej ofercie i konieczności zdobywania funduszy, aby móc uzupełniać kolekcję nie tylko dzięki darom oraz realizować projekty wystawiennicze zaopatrzone w wysokiej jakości wydawnictwa. Mam świadomość, że status muzeum rejestrowanego zobowiązuje do utrzymania dotychczasowego wysokiego poziomu merytorycznego. Pomimo trudności i zawirowań odnieśliśmy w 2013 r. kilka sukcesów:
oprócz drugiego miejsca wśród siedmiu nowych cudów Polski Centralnemu Muzeum Włókiennictwa przyznano tytuł „Miejsca przyjaznego dzieciom”, „Miejsca przyjaznego seniorom”, „Miejsca przyjaznego edukacji”, nominację do Sybilli 2013, najważniejszego konkursu w polskim muzealnictwie – za wystawę „W kuchni pani Goldbergowej”. Odbyły się letnie koncerty w ramach piątej już edycji Geyer Music Factory, cieszące się coraz większym zainteresowaniem łodzian. Chcę zorganizować wystawy muzealnych zbiorów, np. dawno nie pokazywanych dywanów wschodnich czy tkaniny zabytkowej – jeżeli tylko środki na to pozwolą.

Przed nami dalsza rewitalizacja i przeciwpożarowe zabezpieczenie, tym razem XIX-wiecznych drewnianych stropów skrzydła A oraz odświeżenie elewacji skrzydeł A i C, naprawa elewacji północnej budynku B, ale w budżecie na 2014 r. zabraknie na to funduszy. Jako muzeum rejestrowane będziemy aplikować o ministerialne pieniądze na zakup muzealiów, na organizację wystaw – podobne oczekiwania mamy wobec Wydziału Kultury UMŁ. Będziemy chcieli doprowadzić do rozbudowy skansenu i multimedialnych aplikacji w muzeum interaktywnym.

Jakie będą losy Międzynarodowego Triennale Tkaniny, imprezy odbywającej się od 1972 r., której muzeum jest obecnie głównym organizatorem, ponosząc koszty jej realizacji?
Pomimo zawirowań personalno-finansowych (rezygnacja ze stanowiska dyrektora Norberta Zawiszy w styczniu 2013 r. w związku z niedofinansowaniem imprezy przez UMŁ) 14. Międzynarodowe Triennale Tkaniny odbyło się i kolejny raz okazało się, że w przeciwieństwie do jednorazowych wydarzeń, zazwyczaj kosztownych, jest niekwestionowaną marką, promującą Łódź w Polsce i świecie. Jednocześnie potwierdziło silną pozycję Polaków i łodzian w tkaninie unikatowej. Ekspozycję odwiedziło łącznie 28 700 osób. Pokazaliśmy także wystawy towarzyszące MTT: 12. Ogólnopolską Wystawę Tkaniny Unikatowej, 10. Ogólnopolską Wystawę Miniatury Tkackiej, 1. Międzynarodowe Triennale Tkaniny Młodych i kilka innych.

Triennale wymaga kilku korekt, nie zamierzam natomiast rezygnować z wymogu medium włókna i przeplotu. Będę kontynuował dzieło moich poprzedników: Krystyny Kondratiuk, której stulecie urodzin obchodziliśmy w grudniu 2013 r., Adama Nahlika, Norberta Zawiszy.
Mam nadzieję, że najlepsze czasy wciąż są przed muzeum, a Laboratorium Ludwika Geyera uczyni zeń atrakcyjną forpocztę łódzkich propozycji kulturalnych na zapomnianym nieco południowym krańcu ulicy Piotrkowskiej i zainicjuje modernizację zabytkowego otoczenia Białej Fabryki.