Prezentowane na wystawie prace wprost lub pośrednio odnoszą się do tego, co zwykło się odnosić do ducha, duchowości rozumianej jako ponadracjonalny stan doświadczenia istoty istnienia czy też rzeczywistości postrzeganej jako antyteza lub wartość opozycyjna wobec porządku materialnego. Plastyczne ujęcie i rozwiązanie tej kwestii manifestuje się w sposób możliwie adekwatny dla realizacji idei przyjętych przez artystów. Przykładami tych postaw są realizacje Marty Grochowskiej i Adama Skórzewskiego; choć wypływające z różnych motywacji wprost odnoszą się do rzeczywistości eschatologicznej. Unicestwianie, a więc i świadome umieranie to performance Moniki Kamińskiej, która w symboliczny sposób odziera swoje duchowe upodmiotowienie z materialności wizerunku. Ida Kwaśnica dokonuje w trakcie niemal czteroletniego spektaklu mistyfikacji swojej osoby w mediach społecznościowych, która to mistyfikacja jest w istocie bolesnym odwróceniem humanistycznego porządku prymatu ducha nad materią (w finale projektu powierzchowność materialnych sensów zostaje skompromitowana, a duch i sztuka odzyskują należną pozycję w świecie wartości). Wewnętrzny spór, jaki toczy ze sobą miłość altruistyczna z egoizmem i brakiem afirmacji (ale także autoafirmacji) to idea podjęta przez Karolinę Planik i Jana Mikołajka. Quasi religijne autoportrety Adriany Misiek, stylistycznie wprost odnoszące się do obrazowania świętych z przynależnymi im rekwizytami w zamyśle odnoszą widza do rzeczywistości, która skrywa się za przedstawieniami - te zaś kontestują materialny status fizyczności osoby ludzkiej. Do kwestii wyborów natury moralnej odnosi się również Aleksandra Anzorge. Daniel Kusak przez obraz materialności gestu ciała wskazuje na miłość jako zasadę istnienia. Monika Lelonek zaprasza odbiorcę swojego dzieła do uzmysłowienia sobie rzeczywistości wewnętrznej, która świat materii czyni cennym.