Nie ma oczywistych perspektyw. Jak, będąc Pigmejem, wyobrazić sobie, że akacja w oddali wcale nie jest mniejsza niż widziana z bliska, gdy w naoczności nic o tym nie przekonuje? Albo: dlaczego wstępujący ruch wertykalny jest metafizycznie cenniejszy od horyzontalnego? Dlaczego góra jest lepsza od dołu? Czyżby dlatego, że wyższy punkt widzenia pozwalał odsunąć horyzont i zyskać czas na obronę, ucieczkę albo polowanie?
Perspektywa wszechogarniająca byłaby możliwa dla istoty boskiej, ludzkie perspektywy uzgadniamy przez konwencje i sprawdzamy współdziałając, aż zastygną w tradycje,  w język, w świat postrzegany… same stając się niewidzialne.
Jeśli widzimy przede wszystkim to, co ma znaczenie dla naszego bycia, perspektywę zakrzywia nam ochrona, obrona i walka o przestrzeń. Czy szansą na chwilowe uwolnienie od konwencji, od obronnych odruchów postrzegania, może być obraz?

Wojciech Kądziela


Monika Gałaj, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Maluje, rysuje,  tworzy obiekty artystyczne. Przez lata zawodowo zajmowała się konserwacją malarstwa i  polichromii, pozłotnictwem i tworzeniem rekwizytów do filmów animowanych aby powrócić do własnej twórczości, gdzie wykorzystuje zdobyte doświadczenia.

Eksploruje różne przestrzenie rzeczywistości. Inspiruje się człowiekiem i jego perspektywami w rożnych aspektach jego życia, zarówno w poznawaniu  jak i przeżywaniu świata.
Ma na swoim koncie kilka wystaw indywidualnych i grupowych, ostatnia miała miejsce w Galerii S35 w Łodzi. 

Prywatnie mieszka w domu z ogrodem, gdzie ma pracownię. Uwielbia spotkania z ludźmi i bycie w naturze. Marzy o tym, byśmy jako ludzie doświadczali jak najwięcej twórczego działania i wspólnoty.