„Pogranicza” to wystawa dwójki związanych z Łodzią artystów, których działania od wielu lat oscylują na pograniczu kilku dyscyplin artystycznych. Izabela Wyrwa tworzy unikatowe tkaniny, które jednakże wymykają się jednoznacznej klasyfikacji. To obiekty przestrzenne, łączące w sobie tkaninę artystyczną, rysunek, założenia rzeźby awangardowej, instalacji, a nawet environment. Wawrzyniec Strzemieczny wychodzi od spontanicznego, malarskiego gestu, na który nakłada graficzną gęstą siatkę, w większości równoległych względem siebie,  linii.

Pogranicza to według jednej ze słownikowych definicji obszar, w którym graniczą ze sobą… dwie kultury. Sytuacja, jaka ma miejsce w łódzkiej Galerii Re:Medium, przeczy częściowo takiej interpretacji. Ekspozycja ukazuje bowiem moment, w którym dwa twórcze obszary istnieją wspólnie, gdzie następuje wzajemne przenikanie się wątków i przeplotów obecnych w pracach Wyrwy z graficznymi narracjami Strzemiecznego. Istotna jest w tym również wzajemna, przyjacielska relacja twórców, swoiste „braterstwo dusz”, które stanowi dodatkowy element scalający obie artystyczne rzeczywistości.

Ich prace, na pozór mało narracyjne, mają jednak duży ładunek emocjonalny, osobisty, niekiedy wręcz intymny. Opowiadają o odczuwaniu przez nich najbliższego otoczenia, o asocjacjach z dzieciństwa, sprawach, jakie ich bezpośrednio dotykały, bądź nadal są w nich obecne, o wewnętrznych, silnych przeżyciach.

(…) Niezwykle istotną dla obojga twórców jest również kwestia przestrzeni. U Strzemiecznego ciężko wypracowany efekt cięcia na powierzchni papieru daje dodatkowo wrażenie pozornej trójwymiarowości, przestrzenności. Jego prace zdają się wychodzić poza ramy dwuwymiarowej powierzchni papieru, nawiązując do rozwiązań op-artowskich. U Wyrwy przestrzeń jest integralną częścią dzieła. Jego efekt końcowy jest nierozerwalnie związany z miejscem eksponowania i sposobem prezentacji, a także z budowaniem relacji przestrzeni z zawartym w niej obiektem.

(…) Tytuł wystawy odnosi się także do samych artystów, do przekraczania przez nich ich własnych, indywidualnych granic. Ma to miejsce szczególnie w przypadku Wawrzyńca Strzemiecznego, dokonującego transgresji prywatnych obszarów, przedstawiając widzowi prace mocno autobiograficzne, w których dopuszcza się artystycznego ekshibicjonizmu. Tkwi w tym pewien paradoks, gdyż tak naprawdę, zarówno Wawrzyniec, jak i Iza należą do twórców introwertycznych, nie lubiących zbytnio epatować odbiorcy swoją osobą ani własną twórczością. Robią sztukę wypływającą prosto z ich trzewi, żyją sztuką, ona stanowi o ich codziennej egzystencji.

Małgorzata Dzięgielewska, fragmenty tekstu do katalogu wystawy