Popularny od kilku lat format ogłoszeń o pracę – w których to nie człowiek szuka pracy, ale „praca szuka człowieka” – doskonale oddaje przesunięcie w relacji. Praca zaczyna być osobnym, niemal autonomicznym bytem: nie środkiem do celu, lecz celem samym w sobie. System zdaje się stale wytwarzać nowe miejsca pracy – nie po to, by zaspokoić realne potrzeby, lecz by usprawiedliwić istnienie innych zawodów, najczęściej w sektorze usługowym, który obsługuje… zapracowanych. Pętla się zaciska.

Pomimo technologicznych postępów, które mogłyby zrewolucjonizować podział pracy i zmniejszyć ludzkie obciążenie, czas wolny pozostaje przywilejem nielicznych, a dążenie do produktywności – obowiązkiem wszystkich. Biurokratyczna inżynieria społeczna nie tylko dba o to, byśmy byli zatrudnieni – ale także, byśmy w pracy odnaleźli „pasję”, „misję”, „poczucie sensu”. To właśnie dlatego tak trudno z niej zrezygnować – bo kultura pracy stała się kulturą tożsamości. System się adaptuje, ale nie zmienia.

„Praca oszuka człowieka” to wystawa o tym złudzeniu. O obietnicy, która się nie spełnia. O sensie, który coraz częściej jest inscenizowany. Otwarcie wystawy ma miejsce w Święto Pracy, które w Polsce i wielu krajach miało być symbolicznym hołdem dla klasy robotniczej, jej walki o godność i poczucie wspólnoty. Nierówna walka o prawa pracownicze wydaje się przekształcać w jednostkowe próby przetrwania w systemie, który prywatyzuje nie tylko czas i ciało, ale i wyobraźnię. W miejscu dawnych fabryk mamy „open spaces", elastyczne godziny i „misję zawodową”, która często zaciera granice między eksploatacją a samorealizacją.

Kurator: Mariusz Sołtysik

Wystawa czynna od poniedziałku do piątku w godz. 18–20
lub po wcześniejszym umówieniu się telefonicznym: 793 434 420