Co wspólnego ma ciężka, mozolna praca łódzkich włókniarek z fizyczną pracą wykonywaną przez tancerki? Odpowiedzi na to pytanie poszukiwali twórcy spektaklu tanecznego „Brakarki”. Efekty ich artystycznych poszukiwań będzie można obejrzeć w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi.
Huk maszyn łódzkich zakładów włókienniczych, spracowane ciała obsługujących je kobiet, niewyobrażalny wysiłek fizyczny wykonywany mozolnie dzień po dniu. To nieodzowna część historii przemysłowej Łodzi.Od czasów świetności łódzkich zakładów przemysłowych minęły lata. Ale w tym samym miejscu – w dawnej fabryce Ludwika Geyera – spotyka się grupa kobiet, tancerek. Co łączy je z włókniarkami, a co dzieli? Ciężka fizyczna praca, powtarzalność ruchów i sekwencji aż do osiągnięcia perfekcji, rytm, który wyznacza kolejne etapy pracy, zmęczenie ciała - to elementy łączące te dwa pozornie bardzo odległe światy.
- Obróbka ton materiału, skrupulatna kontrola każdego centymetra tkaniny i główne zadanie - eliminacja błędów, braków. Tak na co dzień wyglądała praca tytułowych brakarek w fabryce włókienniczej. Zadaliśmy więc sobie pytanie - czym byłby brak w tańcu? Czy nienormatywne ciało może być częścią przemysłu kreatywnego? Czy to, co robimy to błąd czy nowa jakość? – mówi dramaturg Filip Pawlak.
Jednak fizyczny, mechaniczny aspekt pracy to nie wszystko. Do głosu dochodzi wartość wspólnoty, solidarności kobiet, które wzajemnie się wspierają. Ta niezwykła relacja, która nawiązuje się między nimi – pozwala pokonać trudności i zmęczenie. Wartość wspólnoty tak silnie zresztą podkreślają w swoich wspomnieniach byłe pracownice łódzkich fabryk.
- Praca finalnie, niezależnie czy w przemyśle czy w tańcu, tworzy wspólnotę. Rozmywają się indywidualności, choć to na nich opiera się ten niekończący się proces. A po każdej pracy, jest czas na odpoczynek i wspólną chwilę tańca przy dźwięku orkiestry mandolinistów – dodaje Filip Pawlak.
Spektakl będzie można obejrzeć 5 X o godz. 17 (premiera) oraz 6 i 9 X o godz. 16.
Więcej informacji TUTAJ
Spektakl z udziałem artystów z niepełnosprawnością fizyczną przygotowany został w ramach projektu „Inkuzja w ruchu” dofinansowanego w ramach programu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych "Kultura wrażliwa".
W spektaklu wykorzystano fragmenty rozmowy przeprowadzonej w ramach projektu "Opowieści z miasta włókniarek" Łódzkiego Stowarzyszenia Inicjatyw Miejskich "Topografie". Rozmowę przeprowadziła Joanna Kocemba-Żebrowska. Rozmówczyni: Danuta Narojczuk.
Reżyseria: Jacek Owczarek
Asystent reżysera: Kacper Klimczak
Choreografia: Krzysztof Skolimowski
Dramaturgia: Filip Pawlak
Taniec: Adrianna Mrowiec, Justyna Olczak, Milena Starzec, Ulyana Zaruba
Muzyka: Patryk Zakrocki
Kostiumy: Anna Adamiak
Scenografia: Radosław Pacholczyk
Produkcja: Magdalena Gonera
Grafika: Filip Appel