Cezary Bodzianowski

to artysta, który za pomocą na ogół drobnych, niekiedy ledwo zauważalnych gestów na krótką chwilę zaburza naturalny bieg codziennego życia, wprowadzając weń element absurdalnej, anarchizującej poezji. Dzięki interwencjom artysty sytuacje, miejsca i przedmioty, które układały się w banalną scenografię codzienności, przeistaczają się w ciąg surrealistycznych zdarzeń: wygięta barierka rozdzielająca jezdnie zamienia się w harfę („Menisk wypukły”, 2008), szampan w kieliszkach z nieczynnego neonu zaczyna musować („Kaskader”, 2007), parkan pokryty bluszczem upodabnia się do tajemniczego bóstwa domagającego się ofiar („Wielki Gatsby”, 2008), a dziecięca zabawa zamienia się w dramatyczną walkę o zachowanie właściwej postawy („Sfery de la Lux”, 2005). Tego rodzaju interwencji Bodzianowski ma na koncie ponad tysiąc, a częstotliwość, z jaką je realizuje, każe myśleć, że nie tyle chodzi mu o produkcję „projektów artystycznych”, ile o artystyczny projekt na życie. Większość owych, jak sam je nazywa „zdarzeń”, odbywa się w przestrzeniach publicznych. Są też i takie, które zachodzą w miejscach prywatnych, a publiczność dowiaduje się o nich dzięki fotograficznej lub filmowej dokumentacji. Albo nie dowiaduje się wcale...