Jean-Marc Caracci mówi o swoim fotograficznym projekcie, że „to pewien sposób na powiedzenie, że wszyscy jesteśmy Europejczykami i jesteśmy z tego dumni”. Tytuł projektu mówi sam za siebie – „Homo Urbanus Europeanus”. Ale czy rzeczywiście tematem jest Europejczyk, czy jest nim człowiek – czy w ogóle jest tu jakiś temat rozumiany jako treść? Zdjęcia mówią co innego: Carracciego interesuje coś więcej niż treść, coś w sztukach wizualnych ważniejszego, szlachetniejszego – FORMA.
To, że oglądamy fragmenty europejskich miast, dają do zrozumienia tylko tytuły poszczególnych zdjęć (rzadko jakieś napisy). Te fotografie mogłoby być wykonane wszędzie. Są uniwersalne jak uniwersalna jest sztuka awangardowa, do której artysta nawiązuje – to konstruktywistyczne układy figur, linii, łuków są właściwym tematem projektu. A podkreśla to czarno-biała tonacja. Człowiek jest tutaj bardzo ważny, ale nie jako Europejczyk, także nie jako jednostka – raczej jako dodatkowy element formalnej układanki, jej nieprzewidywalny punkt wzbogacający kompozycję, skupiający uwagę odbiorcy. Figura człowieka jest często kontrapunktem do tego, co w tle: przecinających się linii, płaszczyzny ściany, geometrycznych brył budynku. Przełamuje surowość otoczenia, nadaje mu „ludzki” charakter. Wpisuje się w rytm, albo go zakłóca. A często sama ten rytm buduje – wraz z innymi figurami ludzi albo zwielokrotniając się dzięki odbiciom. Tak samo ważny jak człowiek jest jego cień – również buduje kompozycję.