Kosma Woźniarski przypomina, jaką rolę w życiu dziecka pełni tajemnica – rozumiana i jako sekret, i jako niemożność pojęcia świata. Notesik i długopis czekają na wypisanie sekretu i wrzucenie go do skrzyneczki, gdzie będzie bezpieczny. Była też książka z baśniowymi formami – ale ktoś ją ukradł podczas wernisażu!
Magdalena Fijałkowska w „Portrecie we wnętrzu – wnętrzu w portrecie” porusza temat homoseksualnej miłości (przy czym nie dotyczy to seksu, ale codziennego życia razem). Kolorowe kartony, na których narysowane są postaci w pomieszczeniach, układają się w tęczową kompozycję – i tutaj chyba należy dopatrywać się związku tematu z dzieciństwem. Dla dziecka tęcza to po prostu tęcza – fascynujące zjawisko na niebie, dorośli popsuli ten widok nadaniem mu symbolicznego znaczenia.
Monika Cichosz w zdjęciach zatytułowanych „Ruch w bezruchu” pokazuje zwierzęta zamknięte w zoo. Jeleń, sęp i jakiś nieokreślony ptak (chyba – nie widać go zbyt dobrze) z dzikich zwierząt stały się obrazkami do oglądania. Zdjęcia są poruszone, obraz jest zamazany – można odczytać to jako dziecięce rozdwojenie: fajnie oglądać zwierzątka w zoo, ale serce boli, że nie są na wolności…
Cyprian Łukasik wykonał instalację „Hello Apollo”, kojarzącą się z twórczością Hasiora. To nawiązanie do snu artysty. Ziemia wymieszana z gruzem, z której kiełkują rośliny, czarna lalka z białymi włosami, prawosławny krzyż z rurek, owinięty wężem od prysznica, do tego coś na kształt kosmicznej mgławicy. Jak to ze snami bywa – trudno powiedzieć, o co chodzi. W katalogu czytam, że „wykorzystane w obiekcie elementy natychmiast przywodzą na myśl beztroski świat dziecka”. Jak dla mnie – raczej świat pełen troski o wszystko, przerażający.   
Piotr Pasiewicz nie musiał długo myśleć nad tym, co by tu pokazać, bo jego sztuka od samego początku ma wiele wspólnego z nieskrępowaną dziecięcą twórczością. Wielka tu rola rysunku (także w grafice) – artysta, jak dziecko, czerpie radość z tego, że wodzenie ręką uzbrojoną w odpowiednie narzędzie, zostawia ślad i buduje nowe formy.
Wojciech Myrosznyczenko w pracy wideo wraca aż do okresu płodowego. Oto, co maleńki człowiek może widzieć, będąc w brzuchu mamy: ograniczony, abstrakcyjny świat – swój własny mały kosmos. 
Kaja Baca także przedstawia wideo. Widzimy mały fragment miasta, wycinek rzeczywistości: ludzie chodzą, samochody jeżdżą – a pracy towarzyszy tekst „Desideraty” Maksa Ehrmanna, który zaczyna się słowami: „Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu – pamiętaj, jak pokój może być w ciszy”, a kończy następująco: „Bądź uważny, staraj się być szczęśliwy”…

To druga w ostatnim czasie zbiorowa wystawa w Galerii Manhattan, prezentująca prace młodych łódzkich twórców. Ma to ułatwić im start. I z pewnością to dla nich honor pokazać się w tej właśnie galerii na tak wczesnym etapie kariery. Dla samej galerii to zarazem dobrze i źle. Dobrze – bo podkreśla swój wizerunek jako miejsca przyjaznego młodym i ich wspierającego, źle – bo prezentuje twórczość w wielu przypadkach jeszcze nie w pełni dojrzałą, nie w pełni świadomą i nie całkiem jeszcze gotową do pokazywania w poważnej galerii. No, ale gdzieś przecież trzeba zacząć…

Wystawa czynna do 15 maja 2015.