W Sali Kolumnowej Łódzkiego Domu Kultury trwa nietypowa wystawa – Andrzej Cieślik prezentuje zaprojektowaną przez siebie scenografię do nieistniejącego (jeszcze) spektaklu.
To sześć osobnych prac tworzących wspólnie opowieść o morzu; wystawa przewidziana do relaksowania się – stąd stonowana muzyka z elementami nagranego krzyku mew, szumu fal czy porykiwania fok, ale i zachęcające do siadania białe poduszki na podłodze-plaży, przypominające otoczaki.
Z ŁDK wystawa pojedzie do Miejskiego Ośrodka Kultury w Opocznie (będzie tam czynna prawdopodobnie od 7 lutego, przez dwa tygodnie). Później do Miejskiego Ośrodka Kultury w Konstantynowie Łódzkim. Będzie ją też można oglądać w Porcie Łódź.

Andrzej Cieślik to postać znana w województwie łódzkim – dyrektor Miejskiego Ośrodka Kultury w Konstantynowie Łódzkim i organizator dorocznego pleneru „Pejzaż malowany ziemi łódzkiej”. A wcześniej – scenograf teatralny po Policealnym Studium Techniki Teatralnej i Filmowej w Łodzi. Przez 10 lat był asystentem Xymeny Zaniewskiej (znanej scenograf i projektantki mody), brał udział w realizacjach Adama Hanuszkiewicza; ma też na koncie własne realizacje scenograficzne. Poza tym zajmuje się projektowaniem wnętrz.
Jako artysta oprócz malarstwa sztalugowego lubi tworzyć instalacje. Stworzył na razie dwie. Tę drugą właśnie premierowo pokazuje w Łódzkim Domu Kultury.

Andrzej Cieślik mówi o swojej realizacji:

Ta scenografia powstała ze szkiców i akwarel, które malowałem w ciągu dwóch lat nad Bałtykiem. Tam odpoczywam. Znalazłem takie miejsca, gdzie nie ma ludzi: okolice Wisełki przy Międzyzdrojach czy pogranicze Łazów i Unieścia. Tam nagrałem też odgłosy fal. mew  fok. Później poprosiłem Przemka Kuczyńskiego-Bębna o napisanie do tego muzyki, relaksujących wstawek fortepianowych.
Instalacje funkcjonują na zasadzie witrażu – mają sens tylko, gdy są od zewnątrz podświetlone. Użyłem pleksi, siatki – takich materiałów, żeby instalacje były przezroczyste, oddając właściwości wody, powietrza, spotkanie nieba z ziemią. Są też łańcuchy symbolizujące ołowiane niebo; malowałem farbami akrylowymi.
Pokazuję różne oblicza morza. To moje interpretacje. Każda praca to inna opowieść. Zaczęło się od „Pół żartem, pół serio” – uważa się, że zachód i wschód słońca w dowolnej realizacjach to największy kicz. Nie boję się tego. Nad morzem naprawdę chodzą jelonki, podpływają foki, latają mewy, jest cisza i spokój. Postanowiłem to na swój sposób uwiecznić. Z nagrań dźwięków mew, fal czy fok powstał godzinny utwór, którego można słuchać na wystawie. Muzyka powstała specjalnie na potrzeby wystawy. Pętla muzyczna trwa godzinę – na tyle jest przewidziany pobyt na wystawie, by się wyciszyć.