Od pewnego czasu mówi się o tym, że zachodnia cywilizacja zbliża się ku katastrofie – to przekonanie, strach, rodzaj niezgody, buntu, są widoczne w studenckich pracach. Problemy tożsamościowe, psychiczne zwichrowania, brzydota, uszkodzone ciała (a w jednym przypadku wręcz wywleczone ze zdekapitowanego korpusu wnętrzności czy martwy noworodek jeszcze związany pępowiną z ciałem matki – to koszmarne obrazy Kacpra Zaorskiego-Sikory). Po takim – wcale niemałym – zestawie prac z ulgą ogląda się te odwzorowujące wygląd rzeczy czy skupione na duchowości albo problemach formalnych. A już największą przyjemność sprawia delektowanie się subtelną multimedialną instalacją Zuzanny Kojder – z motywem kolorowych kół wyświetlanych na wiszących kulkach i na obrazie z kołem pośrodku. 

Ciekawe są pomysły wykorzystujące światło dzienne. Maria Krasnodębska proponuje rzecz wielce oryginalną: tabliczki wykonane z wosku, zawieszone przy oknie, Sylwia Jakubowska na oknach nakleiła białe znaki przypominające chińskie pismo.  

Spośród prac niepokojących warto wymienić te autorstwa Marii Samczuk – bardzo udane fotografie z serii „Transformacja”, z ludźmi, których głowy są zanurzone w wodzie w przezroczystych geometrycznych pojemnikach, przez co ich twarze są zniekształcone. Niezwykle ciekawa jest instalacja Michaliny Sumińskiej m.in. ze starych wybebeszonych odbiorników telewizyjnych, gdzie zamiast kineskopów są trójwymiarowe, przestrzenne obrazy (m.in. z sercem i żyłami) – w jej pracach przestrzeń się zagina; intrygujące jest, jak to zostało zrobione.

Agata Wieczorek pokazuje cykl czarno-białych zdjęć, które na pierwszy rzut oka wyglądają na reporterskie: oto codzienność pewnej rodziny z dzieckiem, rodzajowe scenki przy stole czy na podwórku. Z tym że ludzie to… manekiny. Artystka włożyła w swoje dzieło mnóstwo pracy – przygotowała scenografię, ubrania i zainscenizowała wiele sytuacji, ustawiając postaci tak, by kadr był jak najlepszy, zrobiła też szkice, a szkicownik jest częścią projektu.

Praca Katarzyny Pomorskiej to projekt site-specific, stworzony dla konkretnego miejsca – sali z białym tłem do robienia zdjęć, na którym wyświetlana jest fotografia nagiej modelki, zrobiona w tym właśnie miejscu. Aktualny obraz rzeczywistości przenika się z tym, który już przeminął, a został uwieczniony. Kobieta – dodam, że jej postać jest niewyraźna – staje się duchem. 

Aleksandra Talacha pokazuje na zdjęciach postać, której twarzy nie widać. Zastępuje ją nadruk twarzy na tkaninie, która przemieszcza się, marszczy, zwija…

Techniczną sprawnością wykazał się Wojciech Warzywoda w filmie animowanym pt. „Game of Senses”, w którym człowiek szuka swoich własnych organów zmysłów: uszu, nosa, oczu. Gdy udaje mu się je odnaleźć w rekordowym czasie, zostaje to odnotowane, po czym człowiek popada w niebyt.

Spośród malarzy wyróżniłabym Maksyma Ostrowskiego, zwłaszcza jego duże obrazy wnętrz mieszkań, na których przedmioty stają się uproszczonymi formami, plamami kolorów obrysowanymi grubą jasnobrązową linią – za widzenie świata jako zestawu form Maksym został laureatem nagrody „Kalejdoskopu”. Zeszłoroczny laureat naszej nagrody Mikołaj Sęczawa konsekwentnie odwzorowuje na analogowych obrazach cyfrowe błędy. Magdalena Palmowska (akryl na płótnie i sitodruk) za tęczowymi pasami ukrywa fragment szarej dziewczęcej twarzy. Spośród obrazów Michała Czuby najlepsze są te, na których nie umieszcza ludzi. To zresztą największa bolączka studentów – odwzorowanie człowieka (i nie ma się co dziwić – dobrze namalować człowieka to rzecz najtrudniejsza, a oni mają jeszcze czas na doskonalenie warsztatu).   

Nie mogę nie wspomnieć o Bartoszu Sobolewskim. Malarzu zbuntowanym, którego kontestacja wyraża się poszukiwaniem formy chropowatej, nieuładzonej i wyrazistej – takie są jego pełne treści obrazy. Nie wszystkie równie udane – ale żeby znaleźć, trzeba szukać, a artysta jest dopiero na początku drogi. Za ten bunt, za właściwy kierunek poszukiwań, no i za talent Bartosz zostałby laureatem nagrody „Kalejdoskopu” i jeszcze kilku innych laurów, gdyby nie okazało się, że… nie jest już studentem ASP i bezprawnie wziął udział w konkursie. Szkoda.

Zuzanna Malinowska poza niedobrymi obrazami (to powtarzający się co roku błąd biorących udział w konkursie – nie umieją zrezygnować z pokazania swoich słabych propozycji i skupić się na dobrych) zaprezentowała bardzo ciekawe fotografie abstrakcyjne z cyklu „Nieznane formy życia”– wykonane tak, że powstaje złudzenie metalicznego połysku.   

Jeśli chodzi o zainteresowanie zagadnieniami formalnymi, niezłą pracę pokazał Dominik Janyszek – mapping pt. „Przekształcenia geometryczne” z wyświetlanymi na ostrosłupach trójkątami i liniami. Forma – a konkretnie związane z odpowiednio potraktowanymi figurami geometrycznymi iluzje optyczne – interesuje też Grzegorza Demczuka. Szkoda, że artysta nie zgłosił do konkursu swoich znacznie lepszych prac, które znalazły się na wystawie zbiorowej w Galerii Kobro w tym samym czasie…

Adrianna Szwedowicz i Karolina Droszcz świetnie poradziły sobie z formą książki artystycznej – w obu przypadkach składającej się wyłącznie z ilustracji: subtelnych i zgrabnych.

To oczywiście nie są wszystkie ciekawe prace wystawione do konkursu. Młodym artystom nie brakuje przecież ani pomysłów, ani talentu… 

 

 

XXXIII Konkurs im. Władysława Strzemińskiego – Sztuki Piękne – wystawa nagrodzonych prac w Ośrodku Propagandy Sztuki, czynna do 3 IV 

 

Zdjęcia (fot. ATN) pochodzą z wystawy konkursowej w budynku Akademii Sztuk Pięknych.

 

***

Wystawa czynna do 4 kwietnia 2016.