I choć tekst z 1965 roku nadal śmieszy i jest wciąż wystawiany na scenach całego świata (doczekał się nawet tytułu najczęściej wystawianej francuskiej sztuki), realizujący Boeinga w Teatrze Powszechnym Giovanny Castellanos szukał oryginalnego pomysłu na swoją inscenizację. Być może dlatego odwołał się do komediowego chwytu sprawdzonego w filmach Tootsie i Poszukiwany, poszukiwana. Łódzkim Dustinem Hoffmanem i Wojciechem Pokorą naraz jest Janusz German, którego kobieca rola jest jednym z atutów przedstawienia. Grający gosposię Nadię aktor, konsekwentnie i z wyczuciem buduje swoją postać. Charakterystyczny sposób chodzenia drobnymi kroczkami, powtarzana ciągle kwestie Piekło z tymi babami (bardzo śmieszne w kontekście płci odtwórcy roli) i Zwariować można, a także zestaw min pełnych wyższości i zniecierpliwienia - to arsenał środków aktorskich, którymi German operuje w sposób wyważony. Dobrze wyczuwa moment, w którym ma się pojawić z ciętą ripostą, nie szarżuje ani się nie wygłupia.

Pracodawcą Nadii, a jednocześnie głównym bohaterem sztuki jest Maks (Jakub Firewicz) - pracujący w nieruchomościach młody podrywacz, który opracował genialny w jego mniemaniu system rotacyjnej wymiany trzech narzeczonych. Zarówno Janet (Karolina Łukaszewicz), Johana (Beata Ziejka), jak i Jola (Magda Zając) są stewardesami. Często podróżując, wpadają przelotem do narzeczonego, by pomieszkać dzień lub dwa, a czasem nawet kilka godzin. Oczywiście system funkcjonuje bardzo dobrze do czasu, gdy Maks postanawia się nim pochwalić przybyłemu z prowincji koledze Pawłowi (Artur Zawadzki). Dlaczego akurat wtedy wszystko zaczyna się walić, dlaczego terminy lądowań akurat wtedy zaczynają się nakładać? Nie wiadomo, ale takie są wymogi konstrukcyjne farsy. Kolega w system nie wierzy, bo jak twierdzi: gdyby był taki system, byłoby o nim głośno. Inny śmieszny tekst - gdy Jola w naiwny sposób tłumaczy sobie zachowanie Maksa, ten pieszczotliwie mówi o niej: Mój Freudzik malutki!