Olgierd Łukaszewicz wciąż wracał do trudnej sytuacji ekonomicznej teatrów i przypominał o działaniach kierowanej przez siebie instytucji, czyli ZASP-u.

W pewnym momencie to ciągłe narzekanie zirytowało Jana Hartmana, który stwierdził, że gdyby z publicznością spotkali się filozofowie, na pewno nie mówiliby o niedofinansowaniu wydziałów filozofii. (Przy okazji: nikt nie wypomniał Lupie dyskutującemu o niedofinansowaniu teatru astronomicznego honorarium za reżyserię, scenografię, adaptację i reżyserię światła Wycinki - 170 tysięcy złotych).

W ogóle jedynie Hartman i Lupa podejmowali jakiś dialog ze słowami pozostałych uczestników dyskusji. Hartman nawet wdawał się w polemiki, na przykład zakwestionował zdanie Żakowskiego o postmodernistycznym charakterze twórczości Bernharda, rzeczowo swoje stanowisko uzasadniając. Jednak prawdziwą niechęć dyskutantów, a nawet części sali wywołał tezą o konieczności poszukiwania przez twórców teatru bogatych sponsorów zamiast wyciągania pieniędzy od państwa, którego budżet ma ograniczone możliwości.

Jacek Żakowski próbował naprowadzić dyskutantów na przyjętą przez siebie zawczasu tezę, że przestaliśmy doceniać rolę tego, co nie przynosi doraźnych, policzalnych korzyści. Teza skądinąd słuszna, ale dyskutanci mieli kłopoty nawet z jej sformułowaniem. Dużo czasu stracili na komentowanie niefortunnie użytego w tym kontekście słowa "bezużyteczny", prostując, że sztuka jednak jest użyteczna, choć nie zawsze jest to "użyteczność widzialna" (sformułowanie Krystiana Lupy). Dopiero po dłuższym czasie Żakowski zaproponował termin "bezinteresowność", który rozwiał wątpliwości. Nawet Hartman nie mówił  o "autoteliczności", a przecież o to właśnie chodzi - o nieufność współczesnego społeczeństwa wobec wszystkiego, czemu brakuje konkretnych, pragmatycznych celów.

W końcu Jacek Żakowski zilustrował swoją tezę, porównując rolę teatru do roli średniowiecznych zakonów, z których nie było może doraźnych korzyści, ale płynąca stamtąd modlitwa i wypracowywany dorobek kulturowy przyczyniały się do rozwoju społeczeństwa. Oczywiście Olgierd Łukaszewicz skomentował to w stylu: zostawmy średniowiecze, ZASP ostatnio... Klasztorów nie mógł też chyba przełknąć Krzysztof Mieszkowski, bo - puszczając oko do Hartmana, w którym nagle chciał zyskać sojusznika - zaproponował jako drogę uzdrowienia sytuacji w polskim teatrze... wypowiedzenie konkordatu (sic!). Według dyrektora pozwoliłoby to wprowadzić do szkół w miejsce religii lekcje wiedzy o sztuce (teatrze), co spowodowałoby po latach większą świadomość publiczności, a także chęć odwiedzania (i opłacania) teatru. Jak to zwykle bywa antyklerykalny akcent wywołał oklaski u młodych lewicowych intelektualistów, którzy licznie odwiedzają takie debaty.