Na początku ten temat wydał mi się bardzo trudny. Pomyślałam sobie: czy można czegokolwiek od świata oczekiwać? Przecież świat po prostu jest i nie należy wymagać, że zmieni się na nasze żądanie. Kiedy ktoś ma wiele roszczeń, wiadomo, że spotkają go rozczarowania, przez co będzie nieszczęśliwy i rozgoryczony. Czasem myślę, że Budda miał rację. Może najlepiej nie chcieć niczego? Nauczyć się akceptować wszystko, co przynosi los, brać życie takim, jakie jest, wyzbyć się pragnień, bo to właśnie ich niespełnienie prowadzi do cierpienia. Z codziennych doświadczeń wiem, że gdy niczego nie oczekuję, więcej rzeczy potrafi mnie zadowolić. Z drugiej strony jest to dobre na małą skalę. Gdy zaś wyzbędziemy się wszystkich potrzeb i przestaniemy dążyć do czegokolwiek, jakie znaczenie będzie miało życie? A może po prostu najlepiej cieszyć się chwilą, która trwa?

     Wszystko, czego ja pragnę, odzwierciedla prosty przykład. Moja ulubiona pora dnia to czas, gdy jadę rano do szkoły – jedyny moment w ciągu doby, kiedy jestem tylko dla siebie. Mogę zastanowić się nad wszystkim, o czym nie mam czasu zazwyczaj myśleć, albo po prostu wsłuchiwać się w muzykę, odgłosy miasta, przypadkowe urywki rozmów. Odpoczywam wtedy psychicznie. Niektóre z tych chwil są naprawdę wyjątkowe, szczególnie teraz, gdy zagościło wreszcie lato. O poranku słońce dawno już wzeszło, ale nie grzeje jeszcze tak mocno, wieje przyjemny wiatr, w tramwaju ścisk, czuję gdzieś znajomy zapach… tak samo pachniał ktoś, kogo kiedyś znałam i tęsknie do tamtych chwil. Jednak potem uświadamiam sobie, że przecież ten dzień też jest wspaniały i będzie takich w moim życiu jeszcze wiele. Tak więc chcę od świata, aby pozwolił mi się poznawać właśnie od takiej strony. Chcę chłonąć dni, w których cieszy mnie najmniejsza rzecz. Mogę patrzeć w górę na secesyjne kamienice w blasku porannego słońca. Światło tylko delikatnie je muska, jakby głaskało z troską i czułością, subtelnie, powściągliwie. W takich chwilach cieszę się, że mieszkam w Łodzi. Ludzie zazwyczaj patrzą przed siebie na szare, brudne chodniki, pomazane mury, śmierdzące kosze na śmieci, odpady. Za mało osób zdaje sobie sprawę, że wystarczy unieść głowę, by ujrzeć coś pięknego.

     Chciałabym również dostać od świata szansę poznawania interesujących, mądrych ludzi, z którymi mogłabym dużo rozmawiać. Uważam, że dobrze jest mieć możliwość obcowania z tymi, od których można się czegoś nauczyć.

     Kolejnym ważnym celem dla mnie jest robienie czegoś, co pomaga innym, nieważne, czy ludziom, czy zwierzętom. Dzięki temu czułabym się potrzebna i znalazła swoje miejsce. Myślę, że tylko taka praca ma sens. Na pewno nie odnalazłabym się w zawodzie, który zakłada jedynie zarabianie pieniędzy, w żaden sposób nie przynosząc przy tym ulgi drugiej osobie.