TEMAT NUMERU. Szukają odpowiedzi na najważniejsze pytania, podobnie jak czynią to mężczyźni. Patrząc jednak z kobiecej perspektywy, szukają własnego języka. Nie omijają spraw trudnych. Budują świat z mikrośladów. Zapisują przemijanie i śmierć. Ich poezja jest delikatna i brutalna, eteryczna i dosadnie biologiczna, gęsta od znaczeń. Nie chcą patrzeć na świat przez męskie soczewki, odrzucają skrzynkę z męskimi narzędziami. Próbują nie zapomnieć, że są kobietami.
Cud opowieści– Mam poczucie, że nie jesteśmy w stanie skomunikować się ze sobą. Mnie to przeszkadza, mnie to dotyka. To największa bolączka, z którą się mierzę, która najbardziej przeszkadza mi w świecie. Być może dlatego tak mielę ten temat, obrabiam go – mówi Anna Ciarkowska, autorka powieści „Dewocje”.
Mit – ratunek dla duszy
– Literatura piękna interesuje mnie jedynie jako osobista, a zarazem jak najbardziej uniwersalna, zmetaforyzowana, nasycona symbolami interpretacja świata i relacja z jego elementami, a nie ich realistyczna fotografia – mówi Bronka Nowicka, autorka książki „Kodeks Pomylonych”.
Kobiety zapisują przemijanie
Detal, szczegół, drobiazg, coś tak małego, że można pomyśleć – jakie to może mieć znaczenie? A jednak ma i to nie tylko dlatego, że z drobiazgów budujemy życie, ale także dlatego, że często jest punktem wyjścia dla wiersza. Jak piszą kobiety? Czy w poezji szukają odpowiedzi na najważniejsze pytania? Zapewne tak. Jest jeszcze coś, co pojawia się coraz częściej – to rozważania nad przemijaniem. Pisze Joanna CHACHUŁA.
Więcej przeczytacie we wrześniowym numerze „Kalejdoskopu” 09/21
Kategoria
Inne