Piotr Rogucki: – Właściwie pierwsze były konkursy recytatorskie. Jako młody chłopak trafiłem do Teatru Pod Lupą i tam zacząłem badać swoje możliwości. To był dobry czas, trochę zabawa, trochę praca. Bardzo przyjemne i beztroskie lata, nieobarczone żadną odpowiedzialnością. Kojarzą mi się one z rodzącą się we mnie namiętnością do sceny.

– W ŁDK-u spotkałem fajnych ludzi, teraz po tylu latach wznawiamy kontakt przy okazji urodzin teatru. Do wystąpienia w spektaklu zaprosiły mnie dziewczyny od-powiedzialne za pomysł i reżyserię – Agnieszka Kowalczyk i Gosia Ossowska, która zagra w przedstawieniu rolę żony. Pojawi się też nasz kolega Adam Majerowski w roli ogrodnika. Przez długi czas nie mieliśmy ze sobą kontaktu, choć, poza Adamem, nadal mieszkamy w tym samym mieście. Nie było trudno mnie namówić, bo jestem emocjonalnie związany z tamtym okresem i ŁDK-iem. Okazało się, że możemy wspólnie coś stworzyć. Teatr Pod Lupą to dobre miejsce, żeby poeksperymentować i doskonalić warsztat. Właściwie każda chwila spędzona nad dobrym tekstem dramatycznym i z grupą ludzi, którzy czują scenę, jest pracą rozwojową, bez względu na to, czy gramy w teatrze zawodowym, amatorskim, czy w teatrze telewizji. Tym bardziej że tekst sztuki „Sierpień w Coyoacan” jest bardzo dobry i wymagający, mimo że to krótka forma dramatyczna. Naprawdę czerpiemy dużo przyjemności z tej wspólnej pracy. Może kieruje nami tęsknota za tym, co kiedyś przeżywaliśmy, a teraz obserwujemy siebie, jak się zmieniliśmy po latach?

– Nie mam takich ról. Ale mam swój tok kreowania rzeczywistości artystycznej i to, co sobie w życiu planowałem, teraz realizuję. Moje zamiary dotyczą szeroko pojętej działalności scenicznej, łączącej różne dziedziny. Szczerze mówiąc, im większy zakres artystyczny tego, co robię, tym lepiej czuję się w takiej aktywności. 

– Od ubiegłorocznych wakacji rozwijam swój warsztat w Teatrze Nowym, gdzie biorę udział w projekcie Impro Atak! To zabawa teatralna, w której „publiczność rządzi”, czyli decyduje o przebiegu całego przedstawienia. Lubię improwizację, bo rozwija wyobraźnię, wymaga dużej elastyczności i skupienia. Liczy się praca zespołowa, trzeba dać innym możliwość tworzenia, nie blokować ich. To jest bardzo cenne w moim przypadku, bo ja zazwyczaj działam samotnie i moje umiejętności współpracy trochę kuleją. Właśnie tego uczę się od zespołu Impro Atak! i jestem mu za to bardzo wdzięczny.

– „J.P. Śliwa” jest częścią tryptyku planowanego kilka lat temu. Ostatnia część muzyczna już powstała, była nią moja pierwsza solowa płyta „Loki – wizja dźwięku”. Gdy ją tworzyłem, nie miałem ani czasu, ani doświadczenia czy weny, żeby napisać dramat. Natomiast teraz poczułem się gotowy, aby stworzyć utwór sceniczny i tak powstał „J.P. Śliwa”, czyli pierwsza część tryptyku. Na pewno na jednej sztuce się nie skończy. Znajduję dużo przyjemności w eksploatowaniu swoich doświadczeń związanych z łączeniem różnych dyscyplin. Muzyka, teatr, pisanie – to wszystko jest we mnie. 

– Dramat jest pretekstem, by porozmawiać o kondycji dzisiejszych trzydziestoparolatków, którzy byli świadkami transformacji ustrojowej w naszym kraju. Przyszło im żyć w czasach gwałtownego rozwoju kapitalizmu i cywilizacji elektronicznej w Polsce i w pewnym sensie stali się ofiarami tych zmian. Nie sadzę, żeby organizmy ludzkie były przygotowane do tak wielkich zawirowań w ciągu jednego krótkiego życia. Jestem częścią tego pokolenia. Nie daję żadnych gotowych recept swoim rówieśnikom. Po prostu przyglądam się pewnej sytuacji. 

– Te wszystkie klasyfikacje często nie przystają do rzeczywistości. Jednak to obraz mojego pokolenia. Doświadczyliśmy niezwykłego przyspieszenia cywilizacyjnego, które uderzyło w Polskę. Zmiany ustrojowe, które inne państwa europejskie prze-chodziły w ciągu kilkudziesięciu lat, u nas musiały zostać przetrawione w ciągu kilkunastu. Właśnie teraz niedocenione, sfrustrowane i przeciążone pokolenie, o którym piszę w dramacie, dochodzi do głosu. Jego udziałem są nowe emigracje, fale nacjonalizmu, samobójcze ataki psychopatów, którzy chcą w ten sposób zaznaczyć swoją obecność. Oni nie dostali szansy, aby swoją energię spożytkować w inny sposób. Na świecie przewagę zyskuje mentalność ofiar, osób, które nie zostały docenione. Nie da się zaprzeczyć istnieniu silnego ruchu niezadowolonych czy oburzonych. O nich opowiada dramat i moja najnowsza płyta.