Zderzenie dwóch postaw artystycznych stało się punktem wyjścia do rozważań na temat twórczości Bartka Otockiego i Piotra Pasiewicza.

Performance Piotra Pasiewicza pokazuje rozkład, zdegradowanie rzeczywistości do jej najprostszego wizerunku. Świątynia stała się miejscem bez funkcji, a Pasiewicz powołuje ją do istnienia całkowicie zmieniając jej wagę. Bez znaczenia okazuje się fakt, czy to obiekt kultu, muzeum, przestrzeń dla działań artystycznych, czy miejsce życia dla bezdomnego. Działanie Pasiewicza staje się uniwersalnym głosem. Powołuje do istnienia, zmusza materię do ruchu. Porusza zastałą energię, a tym najprostszym wizerunkiem staje się życie, istnienie, widzialny ruch w przestrzeni. Nie ma on swojej praktycznej, czy określonej funkcji, to bardziej nawiązanie relacji z pustostanem. Co ważne, artysta staje się niewidoczny, wtapia się w ruch, w swoje działanie, staje się obiektem, elementem przestrzeni. Jego funkcjonalność przestaje mieć znaczenie, bo liczy się tylko ruch, gest narzędzia w przestrzeni. Wnętrze to materia, która ma swoją tożsamość. Odbiorca nie będzie raczej wizualnie osadzał tego performance w kategoriach estetycznych, bo funkcja estetyki przestaje mieć znaczenie. Siłą jest poszukiwanie tej symbiozy działania artysty i miejsca.

Bartek Otocki wpisuje się w temat wystawy od strony obrazu. Praktykuje malarstwo niepokojące, o zatartych konturach rzeczywistości, analizujące strukturę formy. Mamy tu wyciszone harmonie kolorystyczne, ale rozmyty detal wprowadza pewien dyskomfort i całe spektrum znaczeń. Artysta czerpie z symboliki religii, mistyki, z kultury codzienności. Obrazy kojarzą się z kadrami filmowymi, stop klatką kilku nałożonych na siebie sekwencji z filmów grozy. Otocki przekroczył pewną granicę fascynacji dziedziną optyki. To, w jaki sposób oko ludzkie rejestruje obraz wywołuje określone myśli. Naturalnie, można to wyjaśnić zasadami fizyki i, bardziej szczegółowo, optyki. Sztuka Otockiego czerpie inspiracje z przedstawień figuratywnych, kod kulturowy jest rozpoznawalny. Mimo to oscyluje na granicy abstrakcji. Figury są sprowadzone do malarskich poszukiwań tych figur, balansujących między realnością, a surrealizmem. Otocki rozmywa kontur Madonny i człowieka, chmury i przedmiotu codziennego użytku i tworzy z nich nowe formy, nową materię.

Tytułowy brud może być tu próbą nadania drugiego życia. W tej zatem problematyce należałoby rozpoznać i przekształcić rozumienie tytułu wystawy. To tutaj, w połączeniu poszukiwań funkcjonalności, prób usytuowania się w pustostanie i swojej w nim roli oraz zacierania śladów oczywistych na rzecz wyłuskania z widza spojrzenia na obiekt, na osobę, tworzy się tytułowa Brudna materia.

Anna Cirocka


Bartek Otocki
Urodzony w 1978 roku w Łodzi. Dyplom z malarstwa w pracowni prof. Ryszarda Hungera na Wydziale Grafiki i Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi (2003); doktorat na Wydziale Malarstwa Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu (2011); habilitacja na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (2014). W latach 2003–2012 asystent, następnie adiunkt w pracowni malarstwa i rysunku na Wydziale Tkaniny i Ubioru łódzkiej ASP. Od 2012 roku prowadzi Pracownię Obrazu na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuki w Szczecinie, od 2014 roku pracuje na stanowisku profesora nadzwyczajnego.

Piotr Pasiewicz
Urodzony w 1979 roku w Łodzi. Absolwent Wydziału Grafiki i Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi, gdzie w 2013 roku otrzymał dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Malarstwa I (Otwarta Księga) u prof. Andrzeja M. Bartczaka. W swojej twórczości wykorzystuje różne media, tj. grafikę warsztatową, malarstwo, rysunek, performans, wideo-art oraz krótkie formy filmowe. Na swoim koncie ma liczne wystawy indywidualne oraz zbiorowe w Polsce i za granicą. W 2011 roku otrzymał stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W roku 2013 został finalistą 12. edycji konkursu Artystyczna Podróż Hestii. Mieszka i pracuje w Łodzi.

fot. Anita Andrzejczak