PREMIERA. Komu, po co i dlaczego oddajemy swoją energię? Kiedy warto ją przekazywać? Czy nad takim procesem można zapanować i powiedzieć „nie”, poddać go racjonalnej analizie? Takie pytania warto sobie zadawać, oglądając spektakl taneczny „Energia” Teatru Tańca KIJO z choreografią Emilii Biskupik, wystawiony w Akademickim Ośrodku Inicjatyw Artystycznych. Spektakl recenzuje Paulina Ilska.
Długo oczekiwana umowa na współdotowanie Teatru Wielkiego w Łodzi przez ministerstwo kultury podpisana. Póki co będzie ważna do 2022 roku, a łódzka opera otrzymywać będzie z budżetu centralnego 3,1 mln zł rocznie. Są nadzieje na jej przedłużenie.
RECENZJA. Poucza się nas, że musimy dać się przestraszyć tylko po to, by na koniec wrócić do świata realnego, zamknąć Czarownicę za szklanymi drzwiczkami biblioteczki i pozostać przy założeniu, że do końca życia trzeba się będzie użerać z „miłością”. A co z tymi, którzy szukają ucieczki od schematu? O spektaklu „Ander-sen” pisze Michał Lachman.
Wystawy, spotkania, pamiątkowe wydawnictwo – Teatr Muzyczny w Łodzi wchodzi w 75. rok działalności wspomnieniowo, ale i zapowiedzią repertuarowych zmian. Kolejny sezon rozpocznie polską prapremierą „Pretty Woman” w reżyserii Jakuba Szydłowskiego – nowego dyrektora artystycznego sceny.
WYWIAD. Lubię teatr, który opiera się na czymś autentycznym, a ciało nigdy nie kłamie, dlatego wybrałam model pogłębionej pracy z ciałem. Spektakl „Salto mortale” to rodzaj mojego poszukiwania prawdy – mówi Majka Justyna, aktorka Teatru Chorea. Rozmawia Paulina Ilska
Dyrektor Teatru Powszechnego w Łodzi, a zarazem dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych, została wyróżniona Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis w dziedzinie Teatr. Odznaczenie przyznane przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego wojewoda łódzki Tobiasz Bocheński wręczył je 8 II po sztuce Marka Modzelewskiego „Wstyd” w reżyserii Wojciecha Malajkata, które zainaugurowało XXVI MFSPiN.
RECENZJA. Sprawność warsztatowa i efektowna scenografia Katarzyny Sankowskiej w spektaklu „Najpierw kochaj, potem strzelaj” Michała Siegoczyńskiego (scenariusz i reżyseria) w Teatrze Powszechnym przykuwają uwagę, nawet imponują, ale nie mogą wzmocnić niezbyt solidnej konstrukcji przedstawienia. Pisze Paulina Ilska.
WYWIAD. Korzystne byłoby uwolnienie się od „dyktatury” sztucznie nabijanych wskaźników. Frekwencja – OK, ale jako wynik autentycznego wejścia w miasto, któremu jesteśmy potrzebni. Bo istotna jest dla mnie legitymacja od uczestników. Nie jest to kwestia „komercyjności” oferty, tylko jej użyteczności społecznej. Z Anną Ciszowską i Marcinem Brzozowskim rozmawiają Paulina Ilska i Łukasz Kaczyński.
EDYTORIAL / luty 2020. Pamiętam emocje towarzyszące oglądaniu spektaklu „Narcyz 2010” w sali kolumnowej ŁDK, w ścisku, w przysiadzie na piętach. Spektakl przygotowała z młodzieżą bohaterka naszej okładki – Anna Ciszowska, wtedy zawodowo związana z jednym z łódzkich liceów. Inaczej niż jej późniejsze spektakle, będące próbami wyjścia z własnym językiem i własną estetyką, był on przesiąknięty duchem teatru, który kojarzono z nurtem teatru alternatywnego, offowego, niezawodowego. I temu, co wkładał do młodych głów Marian Glinkowski. Pisze Łukasz Kaczyński.
RECENZJA. Przesłanie „Humanki” Jarosława Murawskiego granej w Teatrze Nowym jest podane jak na dłoni. Następna dekada to epoka sztucznej inteligencji. Można zatem prezentować już dziś – mocno sparodiowane na scenie – wyobrażenie o czasie nowych technologii, które przyniosą wirtualność na skinienie i samonapełniające się lodówki. Pisze Małgorzata Karbowiak.
